Там, дзе сінее Свіцязь,
      сто зім назад, сто лет,
Ці, можа, больш, —
                                   дзяўчыну
      кахаў юнак-паэт.

Кахаў, але дзяўчына
      заручана з другім
I будзе павянчана
      з багатым,
                        а не з ім.

Яна ў вянчальным плацці
      сустрэцца з ім прыйшла.
Яму на развітанне
      яна вянок спляла.

Вянок той з простых кветак
      ён браў, сказаўшы ёй:
— На ўсё жыццё, Марыля,
      я з гэтай хвілі твой.

У гэты час, Марыля,
      я дам табе зарок,
Што для цябе таксама
      спляту я свой вянок...

Пабраўшыся за рукі,
      стаялі так яны,
Пакуль не зазваніла
      іх ростань у званы.

— Бывай!.. — яна сказала.
      Чакаў яе касцёл.
Яго ж туга чакала
      маўклівая, як дол.

На звон касцёльны бегчы
      ёй не хапала сіл,
А ён упаў, няшчасны,
      з яе вянком у пыл.

А як устаў з дарогі,
      то быў чарней ад хмар —
На лес падобны быў ён,
      якім прайшоў пажар.

З тых дзён любві на свеце
      ён не шукаў сабе,
Аддаў ён сваё сэрца
      і песні барацьбе.

Памёр ён на чужыне...
      А перад смерцю ён
Згадаў сваю Марылю —
      любоў юнацкіх дзён:

— Марыля! З дзён разлукі
      цябе не бачыў я,
Ты ад мяне далёка,
      каханая мая.

Але ў жыцці са мною
      заўсёды ты была.
Я плыў бурлівым морам,
      і ты са мной плыла.

I вось я паміраю
      на старане чужой,
З табой я размаўляю, —
      ты і цяпер са мной.

Дзе б я ні быў, заўсёды
      я помніў свой зарок:
Калісьці абяцаны
      я сплёў табе вянок.

Я плёў яго ў выгнанні,
      нявянучы, жывы,
З найлепшых кветак родных
      і роднае травы.

Я рваў іх з свайго сэрца,
      а не з лугоў і ніў,
Я іх слязою чыстай,
      нібы расой, абмыў.

Я поясам абвіў іх,
      сатканым з туманоў,
Ды светлай доўгай стужкай
      мной пройдзеных шляхоў.

Вянок мой — гэта радасць
      і боль душы маёй,
Вянок — мой спеў,
      што кліча з нядоляю на бой.

Здалёк паслаў апошні
      Марылі ён прывет...
Нямала з той часіны
      мінула зім і лет.

Але не забывае
      народ аб ёй, аб ім,
Іх памяццю вянчае,
      нібы вянком сваім.

Вянчае не ў касцёле,
      не перад алтаром,
А ў лесе на начлезе,
      а ў полі за рулём.

Там, дзе сінее Свіцязь,
      сярод палёў, лясоў,
Жыве паэта імя,
      жыве яго любоў.