Не сустракацца
                           мне больш ніколі
З маім маленствам
                                у чыстым полі,
З маім юнацтвам
                              у лесе цёмным,
З маім ваенным
                            жыццём бяздомным.
Па ціхіх вулках,
                            па трактах гулкіх
Прайшлі маленства,
                                  юнацтва леты
I, перакуленыя ў рачулках,
Сплылі з вадою
                            на край планеты.
Яны ўжо —
                      кропля святла ў сусвеце.
А я, не вечны і нецярплівы,
Чакаць не згодны,
                               што нехта недзе
Праявіць некалі
                           іх негатывы.
Мне б хуткасць думкі,
                                      бляск уяўлення,
Каб мог я словам
                              дагнаць праменне
I нечаканым
                      спыніць экранам
Гады былыя
                     на вокамгненне.
Я б галавою
                      прыпаў ссівелай
Тады б да ног іх,
                             ад шчасця плакаў,
У чыстым полі
                         паперы белай,
У цёмным лесе
                          чарнільных знакаў.