Я не заўважыў,
      калі мая сталасць настала.
Ты выбачай, мой патомак,
      далёкі мой брат,
Песню, якая ў юнацтве
      сурова гучала,
Вуха людское не песціла,
      біла ў набат.
Песня мая
      не ўзышла сярод кветак, вядома,
Кветкай у доме тваім яна
      не расцвіце.
Час наш імклівы,
      а песня таксама не зломак,
Каб, мазалі панацёршы,
      плясціся ў хвасце.
Даў я ёй боты
      і лыжку запхнуў за халяву,
Каб ні на крок не пасмела
      ад часу адстаць.
Я пасылаў яе
      ў пекла агню не па славу,
А для таго, каб людзей
      ад бяды ратаваць.
Хіба магла яна
      гнацца за ўласнаю славай,
Хіба ласкавай
      магла быць у тыя гады,
Калі у кожным радку яе
      ранай крывавай
Родныя сёлы дыміліся і гарады.
Знай, што я сам
      з абгарэўшымі тымі радкамі
Быў неаднойчы ахоплен
      знішчальным агнём,
Што я не толькі пісаў іх
      сваімі рукамі,
Сам бараніў іх ад смерці
      салдацкім штыком.
Сам бараніў іх,
      але калі б мне загадалі
З песняй памерці,
      ратуючы родны прастор —
Зоры Крамлёўскія,
      Крымскія сінія хвалі,
Горы Валдайскія, —
      я без вагання б памёр.
Вось чаму сёння,
      у мірны наш дзень, пасля боя,
Рад я за песню,
      што выстаяла ў барацьбе,
Але найбольш, мой патомак,
      я рад за друтое —
Рад, што жыццё
      здабылі мы сабе і табе.
Песня мая
      не красуняю-кветкай з паляны,
Песня мая пехацінцам
      увойдзе ў твой дом,
Ты ёй даруй
      і глыбокія шрамы і раны,
Знай, што і ім ты
      сваім абавязан жыццём.